Po latach, czasem dziesięcioleciach, znikają z mapy Białegostoku miejsca i obiekty, które tworzyły jego krajobraz. Naturalna to kolej rzeczy, skoro idzie nowe.Na każdym kroku można jednak jeszcze spotkać przestrzenie na swój sposób oryginalne – często brzydkie i zaniedbane. Ale mimo to potrafią wryć się w pamięć – a to wyróżniają się na tle otoczenia, albo też łamią jego nowoczesną (albo siermiężną, PRL-owską) tonację. (Pojadę prywatą: lubię takie okazy – od błękitno-nowoczesnego koszmarku budynku Telekomunikacji Polskiej wolę na wpół spalone budynki na Młynowej. Zgliszcza zawsze mają więcej uroku.)
Takim ewenementem jest ulica Wiejska – otoczona z jednej strony blokowiskiem Nowego Miasta, a z drugiej budynkami Politechniki. Jej krajobraz budują stare, drewniane domki z płotem i zielonymi trawnikami, z zaniedbanymi ścianami i obite sidingiem. Za ich plecami systematycznie rosną jednak nowe, czyściutkie bloki. Rozrastają się od rozwidlenia ze Świerkową i przesuwają się dalej, w kierunku Pogodnej i Kopernika. Ostatnio modernizacja idzie pełną parą – ulica rozkopana, chodniki zryte, domy systematycznie i całościowo burzone. Powstają nowe bloki, centra medyczne – wszystko ładne, jednolite i czyściutkie.
Wysiadam na skrzyżowaniu Wiejskiej z Kopernika. Przystanek w tamtym miejscu ma swoją specyfikę: mieści się koło zaniedbanych dwóch domów, ze ściętymi niczym tasakiem ścianami (widać wyraźnie, że wcześniej w szeregu stały inne budynku – ślady zamurowanych okien, drzwi, schodów odznaczają się wyraźnie na ceglanych ścianach), zapadającą się studnią i kruchym płotem. Widok nietypowy, bo budynek stoi samotnie, za tło mając ocieplone blachą wieżowce z płachtami bilboardów. Ostatnio zagroda jakby podupadła, opustoszała. Traci systematycznie szyby, a drzwi wydają się ledwo trzymać w zawiasach. Czy to miejsce ma swoją historię? Nie znam jej…


W zasadzie powinienem ostatnie dwa akapity ująć w czas przeszły: wczoraj dom jeszcze stał. Dziś już po nim została tylko sterta gruzu. Kolejna.